Raymond Vis (Amersfoort, 1974) schrijft het liefst ’s nachts omdat zijn telefoon dan rustig is. Rust waar zijn verhalen geen blijk van geven. Raymond schrijft met snelheid, branie en is rechtdoorzee. Des te opvallender is het dat zijn werk juist heel gevoelig is. Als dwars jochie las hij de plaatselijke bibliotheek uit en is nooit opgehouden met lezen. Dat hij de stap maakt van lezen naar schrijven is logisch: het verhaal van Barry – die net als Raymond opgroeide in Amersfoort in de jaren negentig – moet verteld worden. Therapie? Nee. Schrijven is beter.