Afgelopen donderdag vernam ik het trieste nieuws dat auteur Chris Huinder die dag is overleden. Hoewel hij al een tijdje ziek was, leek alles onder controle. Helaas overwon de ziekte de nieuwe hoop die er even was. Chris en zijn gezin hebben aan het eind van zijn leven met mooie, troostende woorden afscheid van elkaar kunnen nemen, zo liet zijn vrouw mij weten.
In mei 2015 maakten Chris Huinder en ik voor het eerst persoonlijk kennis met elkaar. Er was een klik en kort daarna konden we hem welkom heten bij onze uitgeverij. Begin 2016 verscheen ‘Stenen in het hoofd’, een bundel met korte verhalen. In november 2016 hadden we de eer zijn debuutroman ‘De verloren jaren van Martin McGrew’ opnieuw uit te mogen geven. En in april vorig jaar was het de beurt aan zijn tweede bundel met korte verhalen: ‘De wimpers van Franco’. Vol energie en inspiratie stortte Chris zich op het schrijven van zijn vierde boek, dat al snel de titel ‘Liefde in Lissabon’ kreeg. Verschijningsdatum: 30 juni 2018. Hoewel het boek bijna klaar was, wisten we eind april al dat Chris de publicatie van dit boek niet meer mee zou maken.
Chris werd in 1950 in Djakarta geboren. Hij studeerde Politicologie en Kunstgeschiedenis en had daarna tal van banen, van journalist tot onderzoeker. Chris was ook vader van drie kinderen, en een intelligente, aimabele man. Altijd nieuwsgierig naar de menselijke aard en de 'stenen in het hoofd' van mensen. Dat nam hij mee in zijn schrijven, waar hij pas later in zijn leven mee begon. Ik merkte daarbij dat hij trouw was aan zijn schrijfwerk en trouw aan Uitgeverij Palmslag. Redacteur Jelle Spijkstra en ik genoten dat vertrouwen van hem en samen hebben we met veel trots en plezier zijn boeken mogen uitgeven.
Komende woensdag wordt Chris begraven, een laatste vaarwel aan zijn familie en iedereen die hem dierbaar is. Met 68 jaar en als schrijver in bloei veel te jong. Maar we zullen Chris herdenken en aan hem blijven denken. Door zijn schrijfwerk weet hij ons en iedereen die zijn boeken nog zal lezen in het hoofd en in het hart te raken. En dat is misschien wel de meest waardevolle nalatenschap van een schrijver. Chris, dank voor die bijzondere erfenis.
Maurice van Dijk
uitgever