Aan u

'Aan u' is de vierde dichtbundel van kunstenares Anneke Groot. Daarin schrijft ze over de voor haar belangrijke periodes van het leven. Van het prille begin ervan – over hoe een kind het leven ervaart – tot aan de dood. Over de dood van haar vader, over wanneer iemand verlangt naar de dood en het einde van alles. Daarnaast dicht ze over de stad en de provincie Groningen en haar taal, maar ook over de liefde: voor elkaar, een hond, theater, voor wat men noemt ‘moeilijke kinderen’.

Freek van Dijk (Glaskunst met dichterlijke inslag) over 'Aan u'
'Hier staat dan vaak een stuk, waarbij te lezen valt welke kwalificaties op de schrijver van toepassing zijn. Nee, niet vandaag. Eerder wil ik u meegeven dat Anneke al jaren woont op een plek en in een gebied waar verstilling en verassing (zonder tussenkomst van bombarische ruis) nog dagelijkse kost is. Dit combineert ze met een natuurlijke interesse voor het verborgene. Tel hierbij op, de heerlijke, soms schurende, schrijfstijl en u bent gekropen in het werk van een mooi kunstenaar.'

Piet Gerbrandy (dichter) over 'Aan u'
'In Aan U roept Anneke Groot met subtiele eenvoud taferelen op uit een leven dat met het Groningse land is verweven. Of ze nu over haar ouders schrijft, over een wandeling langs het Pekelder Diep of over een schuchtere vorm van liefde, steeds hoor je de stem van een vrouw die met ruimdenkende betrokkenheid naar de wereld kijkt. Een juweeltje is het kwatrijn ‘Veenkoloniën’, waarin ‘na een dag vol zorgen’ het ‘stil geworden land’ bedekt wordt met nevels. Daarbij wordt het landschap een ademend personage: ‘dit zwijgen vanuit veen en zand’. Het leven is eindig, daar valt helaas weinig aan te doen, maar mogen dan tenminste ‘de vage sporen van ons leven’ een tijdje zichtbaar blijven, zo bidt de dichter tot een God van wiens bestaan ze niet meer zo zeker is. Deze kleine bundel zet herkenbare voetsporen in het zand.'

Pim Siegers (journalist, o.a. voor Dagblad van het Noorden) over 'Aan u'
'Kunstenaar Anneke Groot uit Nieuwe Pekela dicht het kleine groot, en het allergrootste klein. Daarmee maakt ze het zware behapbaar en het lichte gewichtig. Haar rake woorden tillen op tot in de wolken, om de volgende bladzijde diep te wortelen. Vlak voor de woordendreun op het hart, de zinnen vatten om de keel, krult ze subtiel en tijdig mondhoeken opwaarts. De Nijl is maar een zielig pompslootje vergeleken bij haar Pekelder Diep. De lichten van Parijs verbleken tot wakkerende waxinelichtjes bij haar verlichting van Spijk.

Groot zegt geen letter te veel en toch krijg je geen genoeg van haar woorden. Haar omgang en opgaan met de omstandigheden en de omgeving is onovertroffen. Dijen op de klanken en kleuren zonder zelf kleur te verliezen. Blos op de wangen, trots in het hart, met stevige tred door het leven. Zolang en zover haar gympen dragen.  

Liefdevol aanschouwen vol vertrouwen. Iedereen in zijn juiste plaats plaatsen en niemand op zijn plaatst zetten. Groot’s gedichten gaan over geboorte en de dood en alles wat daartussen in het verschil maakt. De titels over de liefde staan keurig gegroepeerd in het midden van de bundel. Dat kan je zomaar op het verkeerde been zetten. Want geen gedicht gaat niet over liefde. Ook als het bitterzoet de hoofdrol pakt, kiert en kirt de liefde ongeschreven tussen de zinnen door.

Maar liefdevol is iets anders dan liefelijk. Juist Groot kan als het moet venijnig uit de hoek komen. Op het gramiettige af als ze neerbuigend naar haar volk, haar taal, haar streek durven te doen.  

‘Wij vrouwen hier in Groningen, wij zetten onze bloemen op de vaas, lach niet zo dom om onze taal en steel ze niet. Koop zelf zo’n vaas.’

Klare taal. Korte metten. Vol liefde.

Aan U zeg ik: gun Groot, en daarmee ons allemaal, nog vele jaren hardop schrijven.'

Erik Bos
Anneke Groot, mijn 'juffrouw' (dat zal ze altijd blijven) heeft helemaal gelijk. Haar gedichtenbundel 'Aan U' kwam uit bij uitgever palmslag in Februari 2022. Ik beloofde een 'recensie' te schrijven zoals ze graag wilde. En dat lukt niet. Dat vindt ze terecht niet leuk.

Ik ben geen fan van het woord recensie. Het ruikt naar sigarenrook en mannen die van beroep gedichtenlezer zijn. Die bij 'hun mannetje' zeldzame boeken vinden die vaak zijn ingepakt in zijdevloeipapier dat eigenlijk voor flessen jenever is bedoeld. Een woord voor deskundigen. Ik hou van poëzie, maar wat een amfibrachys is dat weet ik niet.

Goed nieuws. Dit meest recente werk van Anneke klinkt, ziet eruit, voelt, ruikt en smaakt als een meesterwerk. Toch bleef het stil in mijn pen en mij. Welke woorden doen recht aan een meesterwerk dat leest als een levensreis?

Welk woord beschrijft adequaat hoe mooi het is als Anneke "als een liedje van verlangen" in de "kier van haar gordijn" naar het eerste kwartier van de maan kijkt? Wat gebeurt er als je leest dat de laatste woorden van haar lief klonken als "voor de brommer met de krant"

Mijn pen, een gouden vrouw, zei; gewoon beginnen en doorgaan tot het klopt. Ik geloofde dat niet. Na de mail die ik van Anneke kreeg (onderwerp; tip), liet ik los wat er in mijn hoofd zat. Mijn 'recensie' hoefde niet langer óók een meesterwerk te zijn, in stijl, humor, en prachtige beelden en emoties, gevangen in gewone woorden.

Op mijn bureau steeg een homerisch lachen op. Van mijn pen. Ze had (weer) gelijk, en dat laat ze graag weten. Ze lag zo veelbelovend te stralen in het ochtendlicht dat ik haar meteen heb opgepakt en we zijn gaan schrijven.

'Kippenvel' was het eerste woord. We hadden het er over dat Anneke, toen ik bij haar in de klas zat, de enige was in mijn leven die ik (af en toe) met U aansprak. Hoe dat voelt, om je ouders met U aan te spreken? En wat doet het met een meisje, als je vader elke zondag van je jonge leven, ten overstaan van alle andere mensen in je kleine wereld, spreekt over God en de hemel, en waarschijnlijk ook hel en verdoemenis? De slager, de bakker, de fietsenmaker, ze luisteren allemaal doodstil naar je vader. Ga dan nog maar eens leuk puberen. Ze had opeens twee vaders, toen zijn roeping voor Anneke een beroep werd, net als dat van de fietsenmaker.

Mijn pen en ik hebben, samen neuriënd, doorgewerkt tot het klopte, deze stille morgen. Zelfverzekerd, vederlicht en tegelijk voornaam, als prima ballerina's.