Palmslag interviewde Lex Niekel voor de herdruk van zijn prachtige reisroman ‘Van Rode Plein naar Chinese Muur’

Lex Niekel (1957, Amsterdam) combineert zijn schrijftalent met zijn passie voor sport en reizen. Het liefst schrijft hij over zijn treinreizen. Zo treinde hij in één dag langs alle provinciehoofdsteden, spoorde dwars door Scandinavië en reed met de Trans Mongolië Express van Moskou naar Beijing. Over die laatste reis schreef hij zijn boek. ‘Van Rode Plein naar Chinese Muur’

Hoe is het 2 jaar na de uitgave van het boek? Wat doe je nu? Heeft het boek iets in je leven veranderd?

Met mij gaat het prima. Na het schrijven van het boek is het promoten ervan mijn nieuwe hobby geworden. Ik geef lezingen, sta op markten, bestook sociale media en probeer reisbureaus te verleiden mijn boek cadeau te doen bij een treinreis. Mijn lezing in de openbare bibliotheek op het treinstation van Haarlem beschouw ik als een van mijn hoogtepunten. In deze fantastische, historische ambiance startte mijn lezing om 8 uur ’s ochtends en had ik de opdracht om een veertigtal luisteraars driekwartier later geïnspireerd naar hun werk te laten vertrekken. Dat lukte en ook de boekverkoop na afloop was naar volle tevredenheid. NS International plaatste 5 foto’s met fragmenten uit mijn boek op hun Facebookpagina. Ook daar ben ik best trots op.

Zou je iemand zo’n reis aanraden en waarom?

Uiteraard, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat je toch wel prettig gestoord moet zijn. Je moet het leuk vinden om met een trein te reizen, goed met je reisgenoot kunnen opschieten en de gave bezitten om de dagelijks stress van je af te zetten. Maar als dat het geval is, heb je de reis van je leven. Vanuit je raam zie je de wereld veranderen. Je maakt kennis met de Russische, Mongoolse en Chinese Cultuur. Drie compleet verschillende volkeren die elkaar vroeger bevochten in bloederige oorlogen.

Wat biedt jouw boek extra ten opzichte van een reisgids?

In alle bescheidenheid: veel.
De roman bevat emoties, historische anekdotes, humor en beleving. Van veel lezers hoor ik dat ze mijn boek in een adem hebben uitgelezen. Ook als ze niet van plan zijn een treinreis te maken; laat staan een treinreis van achtduizend kilometer. Wie op zoek is naar plattegronden, gedetailleerde foto’s, leuke restaurantjes of technische details over locomotieven, wagons en spoorbreedtes heeft absoluut niks aan mijn boek.

Heb je getwijfeld om de reis in je eentje te ondernemen, of was het vanaf het begin aan duidelijk dat je met Bob zou gaan?

Vanaf het begin was duidelijk dat ik deze treinreis ging maken met mijn buurman, totdat hij plotseling overleed. Dat was even slikken. Toen ik aan Bob vroeg of hij wellicht met mij de reis aandurfde, antwoorde hij direct bevestigend. Het was niet onze eerste gezamenlijke internationale treinreis maar wel de langste. Het overlijden van mijn buurman heeft mij geleerd dat je nooit moet uitstellen. Zeker niet te lang.

Aan welke delen van je reis zou je meer of minder aandacht besteden als je de reis opnieuw zou doen?

Ik wil iedereen aanraden om zoals ik een aantal dagen door te brengen in Moskou, Mongolië en Beijing. Bob en ik reden in vier dagen en drie nachten direct door naar Ulaanbaatar, in Mongolië. Om de ervaring. Maar nu denk ik: was ik ook maar uitgestapt in Irkoetsk bij het Baikalmeer. Het Bailkalmeer is het grootste zoetwatermeer op onze planeet met een hele specifieke flora en fauna. Maar goed, reizen is keuzes maken.

Zou je iets kunnen aanbevelen dat mensen absoluut mee moeten nemen tijdens hun reis (iets waar je eigenlijk niet aan denkt als reiziger?

Bob en ik hadden alles mee wat je maar kon bedenken. Stop in ieder geval noedels, cup a soep, koffie, tussendoortjes en een paar veelgebruikte medicijnen in de rugzak. Maar dat ligt voor de hand. Waar Bob en ik veel plezier van hadden waren specifieke Nederlandse souvenirtjes. Een sleutelhanger met een delfsblauw molentje bijvoorbeeld. Dat staat garant voor een brede en dankbare glimlach bij de ontvanger van zo’n hebbedingetje.

Heb je na de Trans Mongolië Express nog andere lange treinreizen gemaakt (bijvoorbeeld de Chaminhos de Ferro Benguala)

Uiteraard ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe uitdaging maar treinreizen door bijvoorbeeld Afrika en Australië zijn er alleen in ultraluxe uitvoeringen, dan kost een reis al gauw duizenden euro’s. Mijn treinreizen zijn daardoor beperkt gebleven tot een retourtje Parijs met de Thalys, een treinreis van Montreal naar Quebec en een ritje met een plaatselijke boemel in Thailand. Die laatste reis was het leukst. Tussen moeders met kleine kinderen, backpackers, wat kleinvee en lokale verkopers gezeten op een keihard houten bankje met nauwelijks 50 kilometer per uur door de rijstvelden. Fantastisch!

Ben je al bezig met een nieuw boek?

Nee en ik denk ook niet dat het ervan komt. Mijn boek verkoopt best aardig omdat de Trans Mongolië Express bij veel avontuurlijke landgenoten op de bucketlist staat en de reis door verschillende reisbureaus wordt aangeboden. Wie is er nu geïnteresseerd in een boek over de Chaminhos de Ferro Benguala? Niemand toch. Maar als ik eerlijk ben moet ik bekennen dat ik een nieuw boek ook niet uitsluit. Maar dan moet er wel een sponsor opstaan die mij vraagt om een boek, verslag of blog te schrijven over een treinreis die meer aandacht verdient. Wie weet meldt zich er wel eentje naar aanleiding van dit interview.

Ben je benieuwd naar zijn boek? Klik dan op deze link