Cha cha cha, wat zullen we dichten?

Larie Levenslust ’s nieuwe werk is balsem voor de ziel, zoals een poëziebundel bedoeld is.
De cover van het boekje maakt je blij, de levenslust spat al van de voorkant af……
Het gekozen pseudoniem is natuurlijk al hilarisch: Larie Levenlust maakt je vooraf al blij en vrolijk.
De cover geeft ook een zekere werveling aan: een werveling van blije gedachten in een soms bozige en complexverwarde wereld.
Larie Levenlust, alias voor Frans Roos, hanteert verschillende stijlvormen, hierdoor word je soms op en leuke manier op het verkeerde been gezet: héél speels gedaan.
Voor mij was het ook de eerste poëziebundel die ik recenseer, andere boeken heb ik wel eerder gerecenseerd. Een poëziebundel is echter duidelijk andere kost.
Soms schiet je in de lach, soms is het dieptreurig wat je leest en soms is sprake van een haast Carmiggeltiaans scherpe observatie, die tot nadenken stemt.
Ik werd enthousiast en levenslustig van de strofes in de diverse gedichten; ik moest het wel delen met anderen….
In de treinreis van twee uur naar Londen las ik het complete werkje en menig treinreiziger heb ik kunnen vermaken door hardop sommige strofes voor te lezen….
Zo heb ik, maar vooral Larie Levenlust, bijgedragen aan een kleine beetje méér levensgeluk van andere wereldburgers, al was het maar voor een momentje.
Het boekje is verbazingwekkend dun, maar leest prettig weg.
Interessant is de terugkeer naar de tijd van de LEIDSE STADSDICHTER Francois Haverschmidt.
Mooi om te lezen hoe de dichter van nu zich wil verhouden tot de grote Francois Haverschmidt alias Piet Paaltjens.
Vele teksten roepen een weemoedige herkenning op en stemmen tot inkeer. Andere gedichten zijn fantastische metaforen, maar voor al het werk geldt: “de tijd heeft de tijd”.
Relativerend, speels, rust uitstralend, scherp to the point en amusant.
Een bekoorlijk werkje van deze Larie Levenlust dat naar méér doet verlangen….