Cha cha cha, wat zullen we dichten?

‘Poëzie is als schilderen met woorden. Ik kan helaas niet schilderen, dus doe ik het zo,’ aldus Larie Levenslust. In 'Cha cha cha, wat zullen we dichten?' schetst Larie beelden die af en toe absurde vormen aannemen. Kabouters en engelen zijn hem niet vreemd. Larie constateert dat hij soms te snel over zijn levenspad is gelopen en daardoor mooie momenten niet altijd goed heeft waargenomen. In zijn gedichten blikt hij terug op wat was en geeft hij woorden aan gevoelens van nostalgie, zonder daarbij treurnis op te wekken.