Het uur dat de bergen doorzichtig worden

In Het uur dat de bergen doorzichtig worden toont Wijndelina (Wyneke) de Geus-Everse met een verzameling autobiografische schetsen een deel van haar leven met familie, vrienden en vriendinnen. Ze zag het levenslicht in een klein gehuchtje op Sumatra. Haar geboortehuis lag te midden van toen nog vrijwel ongerept oerwoud. Tijgers en slangen waren geregelde bezoekers in de grote tuin van het doktershuis.

Ze tracht door kleine tekeningetjes te maken met woorden, geholpen door familieverhalen, oude brieven, dagboeken, haar herinneringen en haar fantasie de sfeer op te roepen van een vooroorlogse kindertijd, de internering tijdens de Japanse bezetting en de jaren daarna in Nederland.

Van uitzicht op bergen geniet bijna iedereen, op het eind van de middag, vlak voor het licht verdwijnt lijkt het of de bergen op de achtergrond doorzichtig worden. Voor de schrijfster die terugkijkt op haar leven lijkt het of zij door die doorzichtige bergen haar verleden terug kan zien. Net zo min als echte bergen doorzichtig worden, berusten deze verhalen op pure werkelijkheid. We kunnen hier spreken van autobiografische fictie.

Als de bergen doorzichtig worden is niet alleen bedoeld voor haar kinderen en kleinkinderen, maar ook voor haar tijdgenoten, die veel van haar belevenissen zullen kunnen navoelen. Een kindertijd in Indië, maar ook de moeizame aanpassing aan het leven in het Nederland van vlak na de oorlog. De verwarrende pubertijd en het langzaam toegroeien naar volwassenheid. Verwacht geen roman met één doorlopend verhaal. Via stapstenen, verschillend van grootte en vorm bereikt u de overkant, naar omlaag kijkend ziet u de stroom van het leven van deze auteur.