Verstilde verte

Het woordpaar verstilde verte, de titel van dit boekje (de derde in een reeks), zou het beeld kunnen oproepen van een idyllische plek. Maar dat is hier niet aan de orde. Er gaat iets schuil achter die woorden, dat pijnlijk is en schuurt, veroorzaakt door de Alzheimer. 

Wanneer zij (bij wie die ziekte zich inmiddels in de laatste fase bevindt) en hij (haar echtgenoot en schrijver van dit boekje) elkaar fysiek heel nabij zijn, is er toch dikwijls afstand. Ondanks zijn lieve woorden en strelende handen, geeft ze dan niet thuis, ingekeerd als ze is in zichzelf. Stil en ver weg. Een verstilde verte. Steeds vaker dan voorheen, maar gelukkig nog niet altijd. Nog pakt ze onverwacht zijn hand, lichten haar ogen op terwijl ze glimlachend naar hem kijkt en beroeren haar lippen de zijne.